Column, uitgesproken op 2 mei 2012, Radio Voorst

 

Vanavond een heel ander onderwerp. Het heeft niet zo veel met homeopathie te maken maar alles met genezen. Ik wil een boek bespreken. Het is geschreven door de Amerikaanse psychotherapeut dr. Alex Loyd en de kankerspecialist dr. Ben Johnson. Het heet De Healing Code, de genees code. Het sluit heel goed aan bij de manier waarop ik, naast de homeopathie, al jaren werk.

In het boek wordt uitgelegd hoe chronische ziekten ontstaan en wat je daar aan kunt doen. De schrijvers stellen dat stress dé grote oorzaak is van ziekten. Meteen voegen ze daar aan toe dat het niet de stress is waaraan u nu waarschijnlijk denkt. Daarover straks meer.

Ze verwijzen naar autoriteiten op vele vooraanstaande Amerikaanse universiteiten. Op de web-site van de beroemde Harvard School of Medicine staat dat: “te veel stress die te lang aanhoudt zogenaamd chronische stress veroorzaakt, die in verband gebracht wordt met hartziekten en herseninfarcten en mogelijk ook invloed heeft op kanker en chronische longaandoeningen. Een ziekte is het topje van de ijsberg. Stress beïnvloed ons ook emotioneel en bederft de blijdschap die je aan het leven en je dierbaren kunt beleven”. Einde citaat.

Het is interessant dat een beroemd celbioloog, iemand die zich bezighoudt met onderzoek naar invloeden op de cel, tot de conclusie is gekomen dat 95% van alle aandoeningen veroorzaakt is door stress en dat de overige 5% erfelijk van aard zijn. En, hoe is de ziekte bij de voorouder ontstaan? Juist, door stress.

 

Dan maken we nu even een gedachten sprong. De soort stress die ziekte en ongemakken veroorzaakt heeft niets te maken met de dagelijkse stress die we in onze omgeving ervaren. Het gaat om een diepgewortelde stress die zich in je genesteld heeft en volledig losstaat van je huidige omstandigheden. Sterker nog, het veranderen van je omstandigheden door dingen los te laten die naar jouw gevoel stressvol zijn, zou wel eens heel weinig invloed kunnen hebben op de stress die ons immuunsysteem uitschakelt.

 

Laten we ons lichaam vergelijken met een computer. We zijn geprogrammeerd. Dat klinkt niet zo leuk, maar in hoge mate zijn we geprogrammeerd, denken we geprogrammeerd en handelen we geprogrammeerd. Maar we hebben ook een heel móói programma. Dat heet het “zelfhelend vermogen”. Het is een wonderbaarlijk genezingsmechanisme dat in staat is elke lichamelijke en niet-lichamelijke klacht te genezen. Dit is het immuunsysteem. We worden geboren met een ingebouwd, zelfwerkend, genezingsmechanisme, ontworpen om elk probleem te onderscheppen voordat het zich als probleem openbaart.

Daarnaast hebben we programma’s die ons nogal ondermijnen. Ze zorgen voor ziekte, verdriet, de overtuiging niet veel waard te zijn, niet welvarend te mogen zijn, enz. enz. Waar komen die programma’s dan vandaan? Dit zijn herinneringen. Herinneringen die we zelf, in dit leven, vaak al in onze vroegste jeugd, bewust, maar vooral onbewust, hebben opgeslagen en ook herinneringen van de vele geslachten van onze voorouders. Deze herinneringen zijn opgeslagen in onze hersencellen, maar ook in alle andere cellen in ons lichaam.

 

Een herinnering is een herinnering zou je zeggen; die is er, ik heb er geen last van, laat maar rustig zitten. Maar zo werkt het niet. De herinnering doet iets met jou. Van de leuke herinneringen worden we blij en zelfs gezonder, maar een negatieve herinnering maakt ons verdrietig en ongezonder.

Om dat te begrijpen moet ik iets uitleggen over ons zenuwstelsel. Het zenuwstelsel bestaat uit het zogenoemde bewuste en het onbewuste deel. Met het bewuste zenuwstelsel denken we en bewegen we b.v. spieren. Voor 99,99% is ons zenuwstelsel onbewust, autonoom. Dus bijna alles wordt onbewust in ons lichaam geregeld zoals ademhaling, hartslag, bloeddruk, spijsvertering maar ook het instandhouden en herstellen van cellen. Het autonome zenuwstelsel bestaat ook weer uit twee delen: het sympathische en het parasympathische deel. Het sympathische wordt geactiveerd bij gevaar en zorgt voor de vecht of vluchtreactie. De hormonen adrenaline en cortison doen hierbij hun werk. Het parasympathische deel is voor de vertering en het instandhouden en vernieuwen van de cellen. Als het systeem echt in balans is dan is een cel niet vatbaar voor ziekten. Het zit zo mooi in elkaar. Door onze onbewuste programma’s, gestuurd door oude herinneringen, echter, gooien we roet in het eten.

 

Waarom ruimen we die oude herinneringen dan niet op? Het antwoord daarop is eenvoudig.

Het is de taak van ons onderbewuste om ons te beschermen. Een negatieve herinnering bergt altijd een signaal van gevaar in zich. Als we dan zo’n herinnering zouden loslaten lijken we ons bloot te stellen aan gevaar. Dat kan ons onderbewuste niet toestaan. De reflex is dat we het instaand houden. En hier zit hem net de kneep. Het lijkt dat er gevaar of andere narigheid dreigt. Dan gaan we ons verdedigen of soms vluchten. De adrenaline krijgt de overhand, het sympathische systeem doet zijn werk, maar daardoor wordt er niet gewerkt aan voeding en onderhoud. Dat is niet zo erg als dat kort duurt maar de stress die verbonden is aan die herinneringen is er vrijwel continu. Ons onderbewuste onderscheidt niet wat actueel is, dus waar voor nu het alarm moet afgaan, en wat een oud programma is. De cellen sluiten zich, klaar om de aanval op te vangen. Er kan niets meer in of uit. Als dat vrijwel continu de situatie is wordt het celmilieu giftig en kan er geen groei of herstel meer plaatsvinden.

 

Wat doen we daaraan?

Het gaat er om dat oude, negatieve, patronen worden veranderd, losgelaten of geherprogrammeerd, en dan wel zo dat ze met de diepste waarheid kloppen. Dat is meestal een waarheid die wij niet kunnen bedenken omdat wij zo raar geprogrammeerd zijn. We staan zo ver van de diepste waarheid af.

Hoe kunnen we dat herprogrammeren?

Gedachten is energie; materie is energie, dat heeft Einstein een eeuw geleden al aangetoond. We spreken over een energiesignaal in de vorm van een golfbeweging met een bepaalde frequentie. Een energiesignaal, dus ook een onbewuste gedachte, kan worden omgezet. Dit kan door precies het tegenovergestelde signaal te geven. In de natuurkunde zijn daar veel voorbeelden van.

Doordat het onbewuste herinneringen zijn kunnen we ze niet bewust uitwissen, maar, hoe wonderbaarlijk, ons lichaam weet het zelf. Het onderbewuste weet het, mits goed aangestuurd, perfect te vinden.

Er zullen wel meerdere perfecte manieren zijn maar de perfecte manier zoals die in dit boek beschreven is:

Ik bid dat alle bekende en onbekende negatieve beelden, ongezonde overtuigingen, destructieve cellulaire herinneringen en alle lichamelijke klachten die te maken hebben die te maken hebben met (en dan vul je de kwestie waar je mee zit of de klacht in) zullen worden gevonden, geopend en genezen door mij te vullen met het licht, leven en liefde van God.

Loyd zag emotionele problemen snel verdwijnen, maar ook, tot zijn grote verbazing, na wat langere tijd, ernstige ziekten genezen.

 

Ik vind het een bijzonder boek.

 

Dank voor uw aandacht.