De Camino.

Vier maanden later.

Vier maanden ben ik nu thuis na het lopen van de Camino des Francés. Tussen Pasen en Pinksteren heb ik 800 kilometer van Saint Jean-Pied-de-Port naar Santiago de Compastella.

Enkele patiënten verwachtten een verslag op de website. Bij deze.

Omdat mijn collega, Michel, naar een bruiloft in Portugal is, zit de ochtend na thuiskomst in de praktijk. Verlicht en moe tegelijk, in de hoop dat er geen patiënten komen. Die zijn er in de middag wel. Ik sta zo open dat de antwoorden vanzelf binnen komen.

Zes-en-veertig dagen, elke dag, gelopen. Het is veel zwaarder geworden dan ik me heb voorgesteld. Het lopen, mijn rugzak, gevallen en opstaan. Lang heeft het er niet naar uitgezien dat ik lopend met Pinksteren Santiago zou bereiken. Met mijzelf heb ik een afspraak gemaakt dat ik elke dag zal doen wat ik kan. Zo ben ik op de geplande dag Santiago binnen gelopen.

Ik kan me in het begin niet voorstellen dat ik het allemaal heb gelopen. Het voelt volstrekt onwezenlijk. Overal in de wereld waar ik ben geweest heb ik een landkaart bij me en weet precies waar ik ben. Op de Camino is dat anders. Elke dag heb ik ongeveer een bladzij uit het routeboek gelopen. Mijn uiteindelijk bestemming is Santiago, maar daar ben ik zelden mee bezig; mijn bestemming is meestal het volgende café of op z’n verst de plek waar ik hoop een bed te vinden. Het lopen gaat zo moeizaam en ingewikkeld dat ik, om mezelf bij de les te houden, mijn stappen tel: één, twee, drie, vier, vijf, zes, ze-ven, enz. Het werkt als een mantra waardoor ik niet kan denken. Het is een meditatief lopen geworden, helemaal in het nu. Energie of lucht om tijdens het lopen te praten heb ik niet. In die stilte kunnen gedachten komen. Dit heeft mij veel opgeleverd.

De eerste dagen na thuiskomst is er reuring in de praktijk. Telefoon en internet zijn uitgevallen. Alleen via de mobiel zijn we bereikbaar. Techneuten zijn bezig. Ik ben heel rustig. Op de vraag wat er met me aan de hand is krijg ik het antwoord: je hebt afscheid genomen van bezorgdheid. Nu, na vier maanden is het nog steeds zo rustig in mij.

Ik ben niet verlicht, maar het leven is wel een stuk lichter.

Eigenlijk is 46 dagen lopen heel eenvoudig. Je weet precies wat je moet doen. Voor dag en douw opstaan, rugzak inpakken, genoeg water mee en er op vertrouwen dat er een bed voor je is. Het kan ook anders: Op dag twee ontmoet ik Brian (Life of), hij heeft twaalf jaar geleden de Camino gelopen, samen met zijn vrouw die daarna non is geworden. Nu is hij in Vezelay, een klassiek startplaats, begonnen. Eerst 50 kilometer per dag, daarna heel langzaam, soms liftend. Elke dag een beslissing nemen. Ruimte, vrijheid. Ga ik het ook een keer zo doen, of is dit het begin van mijn vrije leven. Hoort dit bij het boompje dat ik heb geplant?

Wauw, wat gaat er komen; wat ga ik grijpen?

46 dagen heb ik op Polarsteps opgeschreven wat ik ervaren en gedachten die ik gekregen heb, Niet wat ik allemaal heb gezien. Persoonlijke ervaringen. Als u dat wil lezen kun u deze link gebruiken. https://www.polarsteps.com/PetervanHoeve3/17477378-camino-de-frances?s=1d51fee8-4b0e-4d76-bb24-d8772812505f